ONS OOMAA ZEEJ AATIJ

Ons oomaa waar en weeduuwvrouw die de neegeteg jaor nèt nie gehòld heej. Ze heeget nie aatij gemak gehad in der lèève, ze heej allêeneg zeuve jonges èn en mèdje grôot gebròcht in de tèèd van de kriesesjaore èn den ològ. Et mèdje waar de jongste èn dè ha en ziekte wòrdeur ze aatij en grôot klèèn kèènd is gebleeve.

Tòch waar ons oomaa aatij goed gemutst èn ze naam et lèève zôoasset kwaam. Èn de meense zôoas ze zèn, ik hèb nôot gemèrkt dèsse iemes nie moes òfzôo.

Ze ha zôo van die zinnekes diese der tussedeur goojde asse nòr oe zaat te löstere, “Òch tòch, tis tòch kòst”, zisse dan bevobbeld. Dè kos venalles betêekene, dèsse verbaosd waar, mar ok dèsse der niks van gelêûfde wègge ammel zaat te maawe, òf dèsse dòcht: “Et zal ammel wèl”.

As meense derèège druk mòkten oover iet wè meugelek nòg ging gebeure, zisse: “Dè moet den ötval nòg mar goedmaoke”, wè zoveul betêekende as: “Dè lòsseme wèl op ast zowèèd is”.

Assek langs waar gewist, krêegek aatij wè gèld toegestòpt. “Hier hèddene sènt”, zisse dan, “vur oewe spòrspòt”. Òf laoter: “vur ene Kwatta”. Òf: “vur en pötje bier”. Dè disse ok nòg toenek al wèrkte èn al en leuk mòndgèld ha.

Ze pròtte nie oover der gevuul èn ze waar niet vannet knuffelen èn zoene. Dus dieje sènt waar om te zègge: “Ik vèènet fèèn dègge langs gewist zèèt, komt mar gaa wirres trug”. Ze zègge wèlles dè gèld nie gelukkeg mòkt, mar ik zal die sènte van ons oomaa nôot vergeete.

John van Krieken

DUURSTE STUKSKES WÈG VANT LAAND

Agge dan tòch de Waaj himmel hèt platgegoojd èn ge hèt hil de Zoomerstraot van de laandkaort gevèègen èn en durbraok gemòkt van den Heuvel nòr et Vèn dan kunde nèt zo goed enen binneste ringbaon maoke. Dan kunde teminste fesoenlek durrije meej oewen ootoo. Dè hèbbe ze gedòcht daor oppet gemintehèùs, dènk. Goej plan. Op pepier, dan. Want et wier der nie gezèlleger òf vèèleger op. Ge kont nèrgeraand gerust ooversteeke èn van den Heuvel blêef ok nie veul oover.Toen moes et himmel aanders. Den ootoo wier öt et sèntrum verbannen èn den Heuvel ootoovrij. Dè kos toen, iederêen waar vur et meljeu èn et rôoj fietspad. De middelstaand begos toen te klaogen èn piepe dètter niemer genog meense nòr de winkels kwaame. Toen de VVD wir int keleezje kwaam moes den Heuvel wir oope. Nao lang stèggele kwaamer ene tussewèg: et wier êene kaant èùt oopegemòkt. Van den Atteljee nòr et Vèn kos meej den ootoo, den aandere kaant èùt moeste himmel omrije. As dè stuk dan al êenrichting wòrt, dan kunde nèt zo goed den hille ring êen èn etzèllefde maoke. Dòchte ze. Mar dè kon pas toen den Atteljee nòr Ènschòt verhèùsd waar èn den Brokxwèg òngeleej waar. Toen pas kos ok de Spoorlaon gesloote wòrre vurt verkeer dè den aandere kaant öt wilde. Èn dènkt mar nie dèsse dan èfkes nuuw bòrdjes ophange, van die rôoje meej ene witten balk. Alles moes wir himmel op de schup. Ik dènk dègget hèt oover de duurste stukskes wèg vant laand. Dè kòst en paor sènte èn nie allêen dè. Ge moet naa mar es perbeere oover te steeke meej oew fiets om nòr et stesjon te gaon òf van de Willem Tweej Straot nòr et nuuwe tunneltje. Dè gao nie, meej de fiets èn te voet moete ammòl op êen klèèn stukske ooversteeke waor vruuger Hootèl Sèntral waar (nòg vruuger Hootèl Piet Mulders). Dan moet iederêen oover en smal pòjke vur et stesjon langs èn zôo wijer. Vur de ootoos ist ammel gereegeld, mar et voetvòlk moet mar kèèke hoeter komt.

Ik hèb al gezeej wètter ammel geslopt is vur dieje Sittiering èn dan hèkket nòg nie oover de Noordhoek gehad, want daor liep de Noordstraot deur in de Gasthèùsstraot. Int kòrt gezeej, de Sittiering gao nie langs de schonste stukskes van de stad. Mar et doel is berèkt, ge kunt naa meej oewen ootoo rap in de stad koomen èn ok rap wir wèg. Èn wij mar perbeere hêel oover te steeke. Op dieje lilleke reesbaon.

John van Krieken

Wirzien

Hèdde gullie dè ok wèlles, dègge bè oewèège dènkt: ‘Den diejen òf den dieje zok nòg wèlles wille zien’? Onderlèst hak men neef nògges gebèld èn toen hamme afgesprooke om mekaare wirres te zien.

Hij is bèùte men bruur èn men zuster den innegste femielie dieter nòg is van ons moeder dere kaant, dus ik dòcht nògges wèt aawe koejen öt de slôot te haole. Hij wont in Ròtterdam èn ik ha op Feesboek geleeze dèttie en nuuwe baon had. Dè liep tòch wèl en bietje aanders. Ik hèb wèlles et gevuul dè meense die van de kaante van hier koome, asse in Hòlland gòn woone, perbeere nòg Hòllandser te praoten èn derèègen en bietje schaome vur der wòrtels. Meschient doenzet nie bewust èn gaode venèèges praote zôoas de aander meensen om oe heene. Op dêen òf daandere menier verraoje ze derèège aatij meej dere geej. Òf dieje geej blèèft en bietje te zacht, òf ze gònnem zo hard ötspreeke dèt ok niemer netuurlek ooverkomt.

Èn witte wèt is? Waor dègge ok zèèt, agge iemes teegekomt die enen Braabantse tongval heej, dan vuulde gelèèk: dès èège, dès vertraawd. Wè oovereges nie wil zègge dè alle Braabanders te vertraawe zèn. Nèt zomin as dè alleman van boove de reviere nie te vetraawe zon zèèn. Dus agge iemes sprikt waordègge van wit dèttie van bè ons is èn die pròt as enen Hòllander, dan vuult dè nie goed. Daor kwaam nòg bè dè mèn neef en paor jaor jonger is as ik èn dèttie ok veul dinger niemer wies van vruuger. Ons oomaa is gestörreve toenek en jaor òf neege waar èn hij waar toen dènk en jaor òf vèèf. Nie veul laoter heej onzen oopaa zen hèùs verkòcht èn wir laoter issie opnuut getraawd. Mar van dè aawe hèùs op de Kôoningshoeve wies men neef niks aaf èn oover ons oomaa wiesie zenèège ok niks te hèrinnere.

Èn dan derbè, ge hèt ok veul meejgemòkt in de tussetèèd dègge mekaare niemer gezien hèt. We kènne mekaars kènder nie. De vrouw waortie naa meej is kènnek nie, de vurrege traawes ok al nie. Et kwaamer op neer dèmme verrèkkes lang moese zuuke nòr de dinger waor we oover kosse praote. We pròtte niemer dezèllefde taol, onze iedeejen oover vruuger waare nie gelèèk èn we wiese nie van mekaare hoe et teegesworreg schaajde. Dus et wirzien waar nie wèkker van verwòcht ha. We zènner netuurlek wèl ötgekoome, we hèbben ok wèl ene gezèllegen aovend gehad, mar zon eemoosjenêel wirzien as bè Robert ten Brink isset nie gewòrre. Mar wèttie ok ammel ötfrèt èn doe, et blèèft onzen êenegste femielie van moederskaant èn aachter die ôoge zie ik nòg dè mènneke van vèèf die aatij de schuld krêeg as wij wè kepòt han gemòkt.

John van Krieken  

DÈNKEN ÒN MOEDERDAG

Moederdag wòrt nôot mir etzèllefde naa ze der niemer is. Dees wòrt naa et twiide jaor dèmme niemer bèdder langs kunne gaon. Et is mar beeter zôo, want ze waar vòrt himmòl op, mar meej zon daoge òrde wir èfkes ònt dènke gezèt.Sins onze pa niemer lèèft zèmmer alle weeke gewist, den êene keer meej mèn vrouw, den aandere keer allêeneg. Ze ha nie aaltij veul praot èn et waar wèlles dezèllefde praot as den aandere week, mar ge waart wir es gewist èn gehad mekaar wir es gezien.Mar goed, et is nie aanders. Fleej week hèmme al en kèrske òngestooke bè den Hasseltse kepèl èn mèn zus heej et graf wir zèùver gemòkt aachter den Ènschòtse toore. We zullen er koomende zondag ok nòg wèlles òn moete dènke.Ondertusse gaoget lèève vèdder. Men èègeste moeder maag er dan wèl niemer zèèn, mar ik hèb ok nòg en schôonmoeder.Dès nie gelèèk inder, mar daor zèèk ok zèùneg op. Èn wè meschient nòg wèl vurnaomer is, mèn vrouw is ok de moeder van mèn kènder. Èn naa zèn die kènder al lang èn brêed de deur èùt, mar ik verwòcht wèl dèsse meej den krommen èèrm langs koome. Dè doen ze dan ok wèl, mar et is en hil gemarsjandeer om ze ammòl tegelèèk te laote koome, aanders is moeder nòg den hillen dag in touw.

De tèèd van de freubelwèèrkskes òf rèmkes leej al jaore aachter ons, mar ge kunt allicht oewèège is van den goeje kaant laote zien.Èn nie van dieje flaawekul oover dèt zò kommersjêel is gewòrre èn dèt himmel niks ècht heej te betêekene. Der is niks kòmmersjêels òn en vertraawd gezicht èn en bietje dankbaarhèd. Ge hètter oew lèève òn te danke èn zè mar blij dègge ze nòg hèt.

John van Krieken